21."Jeszcze wierzę, wierze w lepszych nas Jaki sens to ma?"

Bracia - Wierzę w lepszy świat

Na sądowej sali przypomniałam sobie życiowy rozdział, pisany razem z Jurijem. Nie mogę powiedzieć, że wszystkie te wspólnie spędzone lata były złe, ale ostatnie nie były kolorowe. Myślę, że od utraty dziecka coś się między nami zaczęło psuć, a późniejsze wspólne chwile były już tylko próbą szukania w sobie tego, co w naszym związku było najpiękniejsze. Gdyby mnie ktoś zapytał czy żałuję tych lat, to z całą świadomością byłabym w stanie powiedzieć, że nie żałuję. Wiele się nauczyłam, wiele zrozumiałam. Widocznie nie jest nam pisane być razem i nie ma innego wyjścia jak to, że każde pójdzie swoją drogą. Jeśli zrobimy to w sposób jak najmniej bolesny to myślę, że uda nam się nawet zachować miłe wspomnienia. Zdaję sobie sprawę, że to ja zawiniłam i wcale się tego nie wypieram. Bałam się zdrady, a sama jej się dopuściłam. Od tego pocałunku z Mattem starałam się jeszcze wszystko naprawić, starałam się zapomnieć, ale nie umiałem. Myślę, że Jurij też nie potrafił mi tego zapomnieć, choć uparcie twierdził, że to wszystko było winą zbyt dużej ilości wypitego alkoholu. Chciałam w to wierzyć, a przede wszystkim pozwoliłam, by uwierzył w to szatyn. On żył w przeświadczeniu, że to była tylko i wyłącznie chwila słabości, a ja wiedziałam, że oszukuje jego i samą siebie. W głowie miałam tylko i wyłącznie Amerykanina, na ustach smak jego ust, a na plecach czułam jego dotyk. Nawet gdy całował mnie Jurij, próbując przypomnieć nam obojgu najpiękniejsze chwile, ja myślałam o Andersonie. Zakochałam się w nim, uświadamiając sobie, że to co łączyło mnie z Jurkiem, stało się przyzwyczajeniem, zwykłą rutyną. Gdyby mi ktoś powiedział, że przestanę kochać faceta dla którego rzuciłam wszystko, to nigdy bym mu w to nie uwierzyła. Byłam przekonana, że zawsze będzie między nami tak samo silna więź co na początku, ale widocznie się pomyliłam. Teraz już nie liczę na to, że z Mattem spędzę resztę swoich dni bo wiem, że w każdej chwili możemy się rozstać. Przyjęłam zasadę, że nie ma sensu się przywiązywać, bo nigdy nie wiadomo co przyniesie los.

-Kochanie!- zaraz po wyjściu z sali przywitał mnie ciepły głos mojego chłopaka. Jak widzicie, moje życie cały czas jest poplątane jak druty telegraficznie wojennej radiostacji. Zza plecami mam męża, przed sobą obecnego partnera. Od przyszłego sezonu w jednym zespole będę oglądać byłego męża i chłopaka. Obaj będą zabezpieczać przyjęcia. Obaj na boisku będąc ciągnąć wózek w jedną stronę, a poza nim będą skakać sobie do gardeł. Jurij nie może się pogodzić z tym, że nasze małżeństwo dobiega końca. Całą winą obarczył Amerykanina. Nie może uwierzyć, że z mojej inicjatywy nasz romans mógł przerodzić się w coś głębszego i poważniejszego. Matt do niczego nigdy mnie nie zmuszał. Sama kłamałam Jurijowi w żywe oczy mówiąc, że idę na zakupy po włoskich galeriach, a tak naprawdę jechałam do niego i zapominałam o tym, że jestem żoną. Podejrzewam, że między nami będzie musiała się odbyć jeszcze jedna rozmowa, w której definitywnie wytłumaczę Jurkowi, że jego agresja w kierunku Matta jest zupełnie nieuzasadniona. Prędzej to ja powinnam otrzymać od niego zjebki, a nie on.

-Maria!- stoję między przysłowiowym młotem a kowadłem. Uśmiecham się przelotnie do Matta, a zaraz potem odwracam do Jurija. Im szybciej wszystko sobie wyjaśnimy, tym szybciej cały ten cyrk związany z rozwodem dobiegnie końca. Andersan nie jest zazdrosny. On wie, że jestem dziewczyną z przeszłością, a przeszłość nie tak łatwo zamknąć za drzwiami wspólnego mieszkania.

-Jurij proszę cię. Nie mam teraz czasu, by z tobą rozmawiać. Jeśli coś cię nurtuję, to masz numer do mojego adwokata.-boli mnie, że tak muszę do niego mówić, bo za dużo nas łączyło, by teraz udawać, że w ogóle się nie znamy. O taką postawę prosił mnie mój adwokat dając do zrozumienia, że takie podejście pozwolili mi sprawnie przejść przez to wszystko, a ja naprawdę chcę to zakończyć najszybciej jak to tylko możliwe. Ominęliśmy już sprawę pojednawczą, bo jasno dałam do zrozumienia Jurijowi, że jestem pewna swojej decyzji i żadne rozmowy nie sprawią, że nagle zmienię zdanie. Nie podjęłam jej pod wpływem chwili. Wszystko dokładnie przemyślałam zanim weszłam pewnego wieczoru so sypialni i powiedziałam, że z nami koniec.

-Chciałem tylko porozmawiać…- tak wiem, że to nie dużo, ale już umówiłam się z Mattem. Chłopak jechał do mnie jak na złamanie karku, a ja mu teraz powiem, żeby się zajął sobą, bo muszę iść na późny obiad z prawie już byłym mężem. Tak się zastanawiam czy moje życie kiedyś będzie normalne i wolne od masy sprzeczności wypełniających osobistą egzystencję. Na myśl od razu przychodzi mi mina mojego dziadka, który z uporem maniaka powtarzał, że to co polskie dla nas Polaków powinno być najlepsze i wcale nie trzeba szukać daleko, by być szczęśliwym. Oczywiście jego wypowiedzi nasiąknięte były niechęcią do wrogich nam w przeszłości państw, ale gdybym wcieliła jego teorię w życie, to być może dziś nie stałabym na schodach rosyjskiego sądu i nie czekała na rozwód z Rosyjskim obywatelem. Gdybym nie szukała szczęścia we Włoszech, najprawdopodobniej mój romans z Mattem nigdy by nie zaistniał, a ja teraz byłabym żoną Jury. Ale czy szczęśliwą? Tego nigdy nie będę pewna i świadomość tego sprawia, że w pewien sposób mogę się usprawiedliwić. Bez bicia przyznaję, że jestem winna rozpadowi naszego pożycia małżeńskiego, ale nikt mnie nie przekona, że nawet bez mojej zdrady bylibyśmy szczęśliwi.

-Jakiś problem?- o tak, jest ich wiele, ale Amerykanin nie jest w stanie ich rozwiązać. On może tylko dać mi poczucie bezpieczeństwa, stabilizacji, ale przede wszystkim wolności. Matt jest przeciwieństwem mojego męża. Myśli zupełnie inaczej, posiada inną mentalność. Czasami mam wrażenie, że my żyjemy razem, ale tak naprawdę nie przeszkadzamy sobie i nie ograniczamy się. Ja przeżywam dzień odzyskania niepodległości, a on swój dzień dziękczynienia. Zero niejasnych spojrzeń i niezręcznych sytuacji.

-Chciałbym porozmawiać ze swoją żoną. Jakbyś nie zauważył nadal jesteśmy małżeństwem.- a z niego wychodzi właśnie typowy Rosjanin. Nie widziałam tego wcześniej, mój błąd. Gdybym nie stała między chłopakami, to pewnie Jurij skończyłby Matowi do gardła. Na szczęście panowałam nad wszystkim, a i sam Andersan nie należał do osób przesadnie awanturnych i zawziętych, czego dowodem jest jego obecne zachowanie. Może pominę fakt, że na oczach Bierieżki pocałował mnie w sam środek ust, zaznaczając dobitnie swój teren.

-Czekam na ciebie w samochodzie.- oddalił się od nas, a my poszliśmy do restauracji, znajdującej się gmachu sądu. Nie byłam głodna, więc poprosiłam tylko o szklankę wody. Oboje dobrze wiemy, że nie przyszliśmy tu, by rozmawiać tu o tym co u nas słychać. Myślę, że między nami nie ma szans na jakąkolwiek normalną więź i ja to szanuję, bo zawiniłam.

-O czym chciałeś rozmawiać? Tylko nie o nas, bo wiesz, że nie ma to sensu…- wolę od razu zaznaczyć, że nie jest mile widziany temat o szansach na powrót. Rozgrzebywanie ran w niczym nam nie pomoże i nie pozwoli zacząć układać sobie życia od początku, a w naszym przypadku jest to przecież wskazane. On pójdzie swoją drogą, ja swoją i tyle. Wspólne chwili na pewno będą wracać we wspomnieniach, bo przeżyliśmy kilka lat, ale obrazki z przeszłości nie mogą nam przysłonić tego, co realne.

-Chciałem cię zapytać czy jesteś szczęśliwa?- proszę? Obdarzam go idiotycznym spojrzeniem, ale na nic innego mnie nie stać po takim pytaniu. Nerwowo bawię się rogiem śnieżnobiałego obrusu, nie patrząc w jego oczy. Złapałam się w tym momencie na tym, że nie wiem co mu powiedź. Owszem, na tę chwilę mogę zbyć go jakimś chamskim tekstem mówiąc, że to nie jego sprawa, ale tak naprawdę niczego to nie załatwi. Sama przed sobą powinnam odpowiedź na to pytanie i zastanowić się, dlaczego nie potrafię na nie odpowiedź w sposób natychmiastowy.

-Tak, jestem szczęśliwa. Przepraszam, ale muszę już iść. Cześć!- podniosłam się od stołu i jak strzała wyszłam z restauracji. Lekki wiatr rozwiał moje włosy, ale pozwolił też ochłonąć. Odnalazłam wzrokiem samochód Matta. Siedział zniecierpliwiony, wpatrując się w przed siebie. Kiedy odwrócił głowę w moją stronę, nasze spojrzenia się skrzyżowały. Jego twarz przybrała radosnego wyrazu, na ustach pojawił się uśmiech. Myślę, że jestem szczęśliwa. Nie wiem skąd moje wątpliwości. Może to obecność Jurija działa na mnie deprymująco? Wydawało mi się, że już nie ma dla mnie znaczenia, a jednak nie jest to do końca prawdą. Andersen wyszedł z samochodu, więc i ja przyspieszyłam kroku. I to dosłownie, bo wpadłam w ramiona szatyna jak poparzona i pozwoliłam unieść się ku górze. Jestem szczęśliwa!

~*~

Serce ścisnęło mi się jak kąpielowa gąbka, gdy zobaczyłem Marysię w ramionach Andersena. Cały czas staram się przyzwyczaić do myśli, że ona nie jest już moja, ale nie potrafię. Od kiedy nasz związek dobiegł końca zastanawiam się jak nauczyć się żyć bez niej, ale nie jest to takie proste. Nasze mieszkanie przypomina mi wszystkie wspólnie spędzone chwili. Ściany pełne zdjęć i półki uginające się od fotograficznych albumów sprawiają, że nie umiem odciąć się od przyszłości. Wróć, nie chcę się odciąć. Ciągle wierzę, że jeszcze wszystko między nami może być dobrze, myślę, że byłbym w stanie wybaczyć jej zdradę i ten pożal się Boże związek z amerykańskim siatkarzem. Nawet na moment nie przestałem jej kochać. Aleks mówi, że powinienem zastosować metodę „klik klinem”, ale to nie jest dla mnie żadne rozwiązanie. Mógłbym spać z innymi kobietami, a i tak myślami byłbym przy br..blondynce. Marysia zmieniła kolor włosów. To pewnie manifest tego, że zaczęła nowe życie i nie ma w nim miejsca dla mnie. Najgorsze jest to, że będę miał ich pod nosem. Będę widział jak się migdalą, bo razem z Andersonem od nowego sezonu będziemy grali w jednym sezonie. Jeśli chodzi o jego transfer to nie miałem nic do powiedzenia. Nie mogłem iść do zarządu klubu i powiedzieć, że nie życzę sobie grać u boku z amerykańską gwiazdą siatkówki, bo koleś podpierdolił żonę i rozjebał poukładane do tamtej pory życię. Do dziś dnia żałuję tego wyjścia na imprezę. Gdyby nie to spotkanie, być może nie wracałbym teraz z sądu ze świadomością, że obca osoba w świetle prawa i panujących przepisów będzie kończyć nasz związek. Z tego co mówiła Maria, oni znali się już wcześniej, ale przecież znamy setki ludzi i nie z każdym musimy chodzić do łóżka. Wtedy między nami nie było dobrze. Widziałem gołym okiem, że Maria nie jest do końca szczęśliwa z wyjazdu do Włoch, bo kolejny raz musiała się dla mnie poświęcić. Najwyraźniej brakowało jej chwil, w którym mogłaby zrobić coś tylko i wyłącznie dla siebie. Zrobiła, aż za dużo… Widocznie potrzeba była jej bliskość innego mężczyzny, a ja przestałem się liczyć. Próby ratowania tego małżeństwa z mojej strony okazały się fiaskiem. Coraz bardziej oddaliliśmy się od siebie, aż w końcu wylądowaliśmy w sądzie.

-Jurij!!! Synku otwórz!- wizyta mamy w tym wszystkim jest rzeczą najmniej pożądaną. Zaraz p zdjęciu garnituru nie marzyłem o niczym innym, jak tylko o szybkim prysznicu i piwie w ręku. Pewnie znów wylądowałbym ze zdjęciami z naszego ślubu, więc może cała ta wizyta mamy nie jest taka zła. Otwieram jej drzwi i wpuszczam do środka. Jest wyraźnie zmartwiona moim wyglądem i samopoczuciem, ale nie musi się martwić, samobójstwa popełniać nie zamierzam.

-Chcesz coś do picia mamo?- proponuję śmiało, choć nie jestem pewien czy mam na stanie herbatę lub kawę. Wiem, że na dnie lodówki stoi sześciopak piwa, a reszta produktów spożywczych albo już wyszła po ostatnich zakupach albo w ogóle jej w tym mieszkaniu nie było. Od kiedy mieszkam sam uświadomiłem sobie, że nie radzę sobie z takimi sprawami jak zakupy czy utrzymanie porządku w domu. Zanim zamieszkałem z Marysią, wszystko wykonywała za mnie mama, a ja tylko czekałem na gotowe. Później domem zajęła się żona. Moim zadaniem było zapewnić nam godziwe warunki i myślę, że wywiązywałem się należycie z tego obowiązku. Problem w tym, że te setki tysiące, które teraz wpływają na moje konto są mi zupełnie nie potrzebne. Nie czuje potrzeby kupna nowych samochód czy innych gadżetów. Wszystko straciło sens i gdyby kazano mi grać w siatkówkę tylko i wyłącznie za kilkaset rubli dziennie, to pewnie i tak bym się zgodził, bo tylko ta siatkówka jako tako utrzymuje mnie w ryzach i sprawia, że chce mi się codziennie rano wstać z łóżka.

-Proszę cię Jura, usiądź. Musimy porozmawiać.- zaczynam się bać, ale posłusznie wykonuję jej prośbę.

-Wiem, że nie masz teraz głowy do takich rzeczy, bo rozwód z Marysią dużo cię kosztuje, ale uznałam, że powinieneś o tym wiedzieć. Twój ojciec…- o nie! O nim już na pewno nie chcę teraz rozmawiać. Nie rozmawiałem z nim od dnia naszego ślubu. Podejrzewam, że on już wie o tym, że rozwodzimy się z Marysią i teraz pewnie nie posiada ze szczęścia. Jest dumny z tego, że dopiął swego. Może teraz chce się pojednać? Nie zdziwiłbym się, gdyby w obliczu zaistniałej sytuacji stwierdził, że jestem jego ukochanym synkiem i znów chciałby lansować obrazek szczęśliwej rodziny w kluczowych gazetach politycznych Rosji.

-O nim też nie chce rozmawiać. Mamo zrozum, dla mnie ten człowiek nie istnieje…- starałem się być spokojny i nie podnosić głosu na matkę, choć w środku cały gotowałem się ze złości. Nie wybaczyłem mu i nigdy nie wybaczę, choćby nie wiem co się stało. Nie chce oglądać jego tryumfującego uśmiechu i słuchać steku kłamstw, który opowiadał swoim wyborcom w obliczu zbliżających się kampanii. Raz na te kilka lat byłem ukochanym synkiem tatusia i dumą dla całej rodziny. W wywiadach pojawiały się wtedy wzmianki o cudownej żonie, która wspaniale radzi sobie z domem i opiekunką rodzinnego ogniska. Gdy gasły flesze i telewizyjne kamery, oboje byliśmy nic nie warci i niegodni tego, że nosimy nazwisko „Bierieżko”. Dziwię się mamie, że ona po tym wszystkim gdy udało się od niego uwolnić, chce wracać do jego tematu. Ja przynajmniej nie widzę takiej potrzeby…

-Wiem synku, ale on jest chory. Ma raka płuc z przerzutami i zostało mu naprawdę nie wiele czasu. On sam boi się z tobą skontaktować po tym co zrobił tobie i Marii, ale chciałby cię zobaczyć przed śmiercią. Dla niego już naprawdę nie ma ratunku…- czuję się tak, jakby spadł na mnie ogromny kamień. Gdzieś w podświadomości pojawiła się myśl, że wreszcie i jego dosięgła sprawiedliwość za to co zrobił. Z drugiej strony nie jestem zdolny to tego, by cieszyć jego rychłą śmiercią. Po prostu nie potrafię. Nie obiecuję matce, że w ten pęd pojadę do szpitala i wybaczę wszystko ojcu, ale ten nie przyjmuję radykalnej postawy, która nie pozwoli mi tam pojechać.

-W którym leży szpitalu?- upłynie pewnie trochę czasu zanim zbiorę się w sobie, ale muszę mieć świadomość, że mogę nie zdążyć. Powinien mieć to gdzieś, ale to jednak mój ojciec. Może nie zasłużył na takie miano przez cały moje dotychczasowe życie, ale to jednak on dał mi życie.

-W wojskowym…- uśmiecham się z ironią. Tam zabił moje dziecko i tam przyjdzie mu zakończyć swoje życie...

~*~

Wybaczcie, ale żyję już dzisiejszym meczem finałowym i nie mam nawet głowy, by coś tu sklecić porządnego. Cieszę się, że udało mi się Was zaskoczyć i mam nadzieję, że uda mi się tak poprowadzić tę historię, że zaskoczone będzie jeszcze nie raz :) Odsyłam do zakładki z bohaterami ;)

RESOVIA!!!

Pozdrawiam i do napisania ;***