24."Z nim będziesz szczęśliwsza, dużo szczęśliwsza będziesz z nim..."

SDM-Z nim będziesz szczęśliwsza

Nie był w stanie normalne funkcjonować. Bóle i zawroty głowy z godziny na godzinę przybierały na sile. Czuł, że przegrywa. Brakowało mu sił, choć cały czas starał się mobilizować. Wiedział ze tysiące kilometrów od niego jest jego kobieta, która nosi pod sercem owoc ich miłości. Wizja wspólnego życia przyświecała mu w walce z chorobą, ale w dniach takich jak ten czuł się zupełnie bezradny. Lekarz nalegał, by zgodził się na radykalne leczenie, ale on jeszcze nie podjął decyzji. Cały czas zbierał się w sobie, by powiedzieć o wszystkim Mary. Nie mógł pozwolić, by dowiedziała się o wszystkim z mediów. Należała jej się z jego strony odrobina szczerości. Wczoraj odwiedził go Poul. Jemu powiedział o wszystkim. Płakali. Lotman obiecał, że w razie potrzeby Marysia i dziecko będą mogli na niego liczyć, ale wyraźnie nie chciał dopuścić do siebie myśli, że jego przyjacielowi może stać się jakaś krzywda. Nie wyobrażał sobie, że może go zabraknąć. Matt też sobie tego nie wyobrażał, że był na tyle świadom powagi sytuacji, że musiał myśleć o przyszłości. Poprosił lekarza o to, by w najbliższym czasie postawił go na nogi do tego stopnia, by mógł polecieć do Polski i o wszystkim powiedzieć dziewczynie. Chciał też zrobić coś jeszcze. Dużo wcześniej o tym myślał, ale nigdy nie mógł znaleźć w sobie wystarczająco dużej ilości odwagi, by uklęknąć na kolano i poprosić o rękę. Teraz już się nie boi. Obiecał sobie, że teraz zrobi wszystkie te rzeczy, których się bał i które były mu zabronione podczas trwania profesjonalnej kariery siatkarskiej. Nie chce odchodzić w przeświadczeniu, że chciał zrobić tyle rzeczy, a nie zrobił nic.

-Mamy wynik ostatnich badań. Chemia w farmakologicznej postaci przyniosła nieznaczną poprawę, ale to nie zmienia faktu, że powinniśmy już przygotowywać cię do resekcji glejaka. Mam nadzieję, że masz dla mnie jakąś rozsądną odpowiedź?- lekarz każdego dnia przychodzi i pyta czy podjął ją decyzję, która może mieć istotny wpływ na jego życie, ale do tej pory jeszcze nic nie usłyszał. On też miał swoje żądania. Obiecał zgodzić się na operacje, jeśli dostanie pozwolenie na wyjazd do Polski. Oczywiście mógłby wypisać się na własne żądanie, ale nie chodziło mu o samowolkę. Chciał współpracować. Zaraz po tym jak ze szpitalnej sali wyszedł lekarz, w odwiedzinach pojawił się Lotman. Patrzy na przyjaciela smutnymi oczami. Matt tego nie chce. Nie ma ochoty na to, by każde spotkanie i każda rozmowa kręciła się wokół jego choroby.

-Jak wam się układa gra? Dajecie radę?- zaczął temat o siatkówce, choć nie było to dla niego łatwe. Choroba nie tylko pokrzyżowała mu plany na przyszłość związane z życiem prywatnym, ale też z jego karierą siatkarską. Chciał wystąpić na Igrzyskach Olimpijskich w Londynie, a wszystko wskazuje na to, że nie ma na to najmniejszych szans.

-Brakuje nam ciebie, ale z chłopakami już zapowiedzieliśmy sobie, że będziemy grać dla ciebie, byś nam zazdrościł i jak najszybciej do nas wrócił.- obaj się uśmiechnęli.

-Pomożesz mi przekonać lekarza, by puścił mnie do Polski? Chcę porozmawiać z Mary i powiedzieć jej o wszystkim.- Lotman nie bardzo wiedział jak może mu pomóc, ale chociażby miał poruszyć niebo i piekło, to zrobi wszystko, by mu pomóc. Powiedział mu też o tym, że pewne informacje już przedostały się do mediów, bo on sam dostał telefon od klubowego kolegi z Rzeszowa z pytaniem czy to prawda co słychać o zdrowiu amerykańskiego przyjmującego.

-Oczywiście mijałem się z prawdą bo wiem, że ty chcesz sam powiedzieć o tym Mary i doskonale to rozumiem. Jeśli trzeba będzie to wybłagam o kilka dni wolnego od kadry i polecę z tobą do Polski. No chyba, że nie chcesz mojego towarzystwa…

-No skoro już się zaoferowałeś, to chyba nie mam wyboru. Dziękuję ci Poul…- dotknął jego dłoni po przyjacielsku. Spojrzeli sobie w oczy. Boją się. Obaj się boją się, że Matt z tego nie wyjdzie. Tyle się przecież słyszy o tym, że ta choroba pochłania coraz więcej ludzi i wcale nie ma dla niej znaczenia wiek. W między czasie obok łóżka znów pojawił się lekarz. Matt napomknął o swoim wyjeździe do Polski, a lekarz po raz kolejny stanowczo mu odmówił mówiąc, że chemioterapia powinna rozpocząć się już jutro, by jak najszybciej zwalczać namnażające się komórki nowotworowe oraz zmniejszyć glejak. Andersen o tym wszystkim wiedział, ale nie dawał za wygraną.

-Czy 4 dni mnie zbawią?

-W pańskim przypadku te 4 dni to dużo, bardzo dużo. Niech pan się jeszcze raz zastanowi czy jest sens tak ryzykować. Na podróże będzie miał pan czas jak wyzdrowieje, a teraz powinien pan zająć się swoim zdrowiem.- dla lekarza Swinga była to tylko i wyłącznie podróż. On podchodził do tego inaczej. Nie chciał lecieć do Polski dla własnego „ widzi mi się”. Chciał od życia tylko cztery dni na to, by przygotować ukochaną kobietę na wiadomość o ciężkiej chorobie i ewentualnym odejściu. Chciał zagrać w otwarte karty, ale nie przez telefon. Nie mógł dopuścić do tego, że Beim zdenerwuje się zbyt mocno, co mogłoby zaszkodzić dziecku i jej samej.

-W takim razie będę musiał wypełnić druk o wypis na własne żądanie…- Poul, który wcześniej obiecał mu, że w razie potrzeby będzie mu towarzyszył w podróży, teraz nie był już tego taki pewny. Nie chciał przykładać ręki do tego, że przyjaciel na własne żądania pozbawia się szansy na szybkie i skuteczne leczenie.

-Matt, a może ja pojadę do Polski i powiem jej o wszystkim? Obiecuję, że zrobię to najdelikatniej jak tylko możliwe i zapewnię, że masz szanse z tego wyjść. Jeśli poddasz się leczeniu za późno, to te szanse będą maleć. Co jeśli twój stan pogorszy? Dla niej na pewno będzie to ogromny stres, zdecydowanie większy niż sama wiadomość o chorobie.- te argumenty miały w sobie coś, co kazało się nad nimi głębiej zastanowić. Teraz już sam nie wiedział co ma zrobić. Propozycja Lotmana wydawała się rozsądna. Swing gdyby mógł, to podrzucałby Poula z radości.

-Dobrze, niech tak będzie. Postaraj się załatwić to jak najszybciej i jeśli już u niej będziesz to powiedz, że nie chciałem jej martwić, bo się o nią bałem. Powiedz też, że ją kocham i dla niej i dziecka będę walczył co tchu, by wygrać z tą chorobą.- nie miał najmniejszych wątpliwości, że się nie podda. Tyle, że walka z rakiem to jak mecz w siatkówce. Możesz wygrywać 2:0 i mieć meczową piłkę, a i tak ostatecznie to ty z boiska będziesz schodził jako przegrany. W głowie każdego dnia układał sobie plan, w którym ujął Mary, dziecko i… Jurija. W normalnej sytuacji chciałby, by były mąż jego dziewczyny dał im spokój, ale w obliczu takiego obrotu sprawy jego osoba może się okazać niezbędna. Zdawał sobie sprawę, że to desperacki krok, ale zamierzał poprosić Rosjanina o pomoc w razie gdyby jego życie dobiegło końca zbyt wcześnie. Mógł mu wiele zarzucić, ale nie to, że źle zajmował się Beim. Ciężko mu myśleć o tym, że jego dziecko mógłby wychowywać obcy mężczyzna, ale też nie może egoistycznie odbierać mu możliwości na to, by poczuł co to znaczy mieć ojca. Najpierw o wszystkim musi dowiedzieć się Mary. Później przyjdzie czas na stosowne oświadczenia, w których poinformuje oficjalnie siatkarskie środowisko o swojej chorobie. Wtedy też porozmawia z Bierieżką i poprosi o pomoc. Tak ciężko mu o tym pomyśleć, ale nie będzie miał wyjścia…

~*~

Kiedy weszłam do kawiarni, Judyta już na mnie czekała, pijąc kawę. Podeszłam śmiałym krokiem do stolika i przywitałam się z nią. Nie liczcie na to, że posypały się serdeczne uściski. Po prostu podałam jej rękę i zajęłam miejsce naprzeciwko. Przy stoliku pojawił się kelner. Poprosiłam o szklankę jabłkowego soku.

-O czym chciałaś rozmawiać? Powiem szczerze, że byłam mocno zaskoczona twoim telefonem, ale przez wzgląd na to co było, postanowiłam przyjść tak, jak chciałaś.- mój głos nie wyrażał kompletnie żadnych emocji. Szczerze powiedziawszy to czułam się tak, jakbym w ogóle nie miała w sobie żadnych emocji. Telefon od Matta milczał, a ja już zaczynałam układać sobie odpowiednie historie. Na dobrą sprawę to nie jestem w humorze na to spotkanie, ale nie chciałam już tego odwoływać.

-Przede wszystkim jeszcze raz chciałabym cię przeprosić. Uwierz mi, że przemyślałam wszystko zdając sobie sprawę, że to co się stało z nami, to moja wina. Moja chora zazdrość doprowadziła do tego, że odebrałam Piotrkowi przyjaciółkę, ale również i sobie…- dlaczego w mojej głowie pali się lampeczka z informacją, że na linii Judyta- Piotrek nie jest dobrze? Może to nie miłe, ale mam wrażenie, że przypomniała sobie o mnie wtedy, gdy skończyła się sielanka w związku.

-Chcesz mi powiedzieć, że po tym wszystkim mam udawać, że nic się nie stało tak? Dałaś mi jasno do zrozumienia, że mam zniknąć z waszego życia i jak wiesz, zastosowałam się do twojej prośby. Zerwałam z Piotrkiem wszelki kontakt. Nie dzwoniłam do niego, choć tak bardzo tego potrzebowałam. Doceniam, że doszłaś do takich wniosków, ale nie myśl, że jedno „przepraszam” załatwi sprawę.- już nie mówiłam o swoich podejrzeniach, bo nie chciałam zabrzmieć niegrzecznie. Widzę, że dużo ją to spotkanie kosztuje, a nie należę do osób, które lubią pastwić się cudzym nieszczęściem.

-Nie Marysiu. Chcę tylko byś znów była przyjaciółką dla Piotrka, bo on tego potrzebuje. Ja nie mam prawa liczyć na to, że między nami będzie tak, jak dawniej, ale on tak naprawdę nie jest niczemu winien. Skutecznie potrafiłam go do ciebie zniechęcić. Grałam na jego uczuciach, kazałam wybierać. Wiedziałam, że mnie kocha i wybierze mnie, ale widziałam z jakim żalem to robił. Nie wiem co mnie opętało, że kazałam mu dokonywać takich wyborów. Wstyd mi za to i mam nadzieję, że kiedyś mi wybaczysz…- nie jestem do końca pewna, że Piotrek jest całkiem bez winy. Wiem, że kocha Judytę i zrobi dla niej wszystko, ale swoim zachowaniem pokazał, że moja osoba nie wiele dla niego znaczy. A pomyśleć, że wszystko zaczęło się od mojego wyjazdu do Rosji. Wróciłam, rozwodzę się z Jurą, a nagle wszystko zaczyna wracać do normy. Nie sądzę, żeby działali oboje z premedytacją, ale jest to co najmniej zastanawiające.

-Piotrek wie, że ze mną rozmawiasz?

-Nie, ale wiem, że mu ciebie brakuje. Wiem, że potrzebujesz czasu, ale gdybyś kiedyś ze chciała do niego zadzwonić i wyrazić swoją chęć do naprawienia tego co było, to on na pewno na to czeka i będzie z tego powodu szczęśliwy. Dużo zrozumiałam przez ostatni czas i wiem, że jesteś mu potrzebna…- a jak on mi jest potrzebny, to pewnie nawet nie zdaje sobie sprawy. Gdyby wszystko między nami było w porządku, to pewnie siedziałabym teraz z nim na linii i żaliła się na to, że Matt ma mnie w dupie. Na samo wspomnienie o tej sytuacji zrobiło mi się smutno, ale nie chciałam dać tego po sobie poznać.

-Muszę sobie to wszystko poukładać. Nie mniej jednak dziękuję ci za te słowa bo powiem szczerze, zupełnie nie rozumiałam i nadal nie rozumiem twojego wcześniejszego zachowania. Zazdrością nie da się wszystkiego wytłumaczyć. Będę już lecieć, trzymaj się.- wstałam gwałtownie z krzesełka i pożałowałam tego ruchu. Zakręciło mi się dość mocno w głowie. Na chwilę straciłam wizję, mając przed oczami jedynie szare, skaczące plamki. Usiadłam ponownie.

-Marysia co ci jest? Wszystko w porządku?

-To nic takiego. Pewnie zbyt gwałtownie wstałam, a może ma to coś wspólnego z tym, że jestem w ciąży.- nie widziałam sensu w tym, żeby to ukrywać. Nie widziałam reakcji Judyty na tę wiadomość, ale na dobrą sprawę to nie miało to przecież żadnego znaczenia.

-Widać właśnie, że jesteś jakaś odmieniona. Nie obraź się, ale nie wyglądasz najlepiej…- wiem, że nie wyglądam najlepiej. Kobieta w ciąży podobno promienieje, ale nie taka, która z dnia na dzień straciła kontakt ze swoim chłopakiem i nie może się do niego dodzwonić.

-Mam pewne problemy osobiste i pewnie stąd mój wygląd, bo trochę spędza mi to wszystko sen z powiek.- zaraz zacznę jej się zwierzać jak za starych dobrych czasów. Co to się z człowiekiem dzieje, gdy nie czuje się pewnie.

-No właśnie słyszałam i strasznie mi przykro z powodu Matta…- piłam wodę i w tym momencie o mały włos się nie zachłysnęłam. Nie pisnęłam nawet słóweczkiem nikomu o tym co się dzieje, a ona mi mówi, że jej przykro? A skąd ona może o tym wiedzieć? Patrzę na nią zdziwiona do granic możliwości, czekając na wyjaśnienia.

-Wczoraj dzwonił do mnie Piotrek i mówił, że pojawiła się już nieoficjalna informacja o tym, że Matt jest chory na raka. Musisz się trzymać i nie dawać za wygraną, on na pewno wyjdzie z tego, bo ma dla kogo wyzdrowieć.- nie wiem o czym ona do mnie mówi. Jaki rak?! Przecież on na pewno by tego przede mną nie ukrywał. Niby po co miałby to robić?! Wyciągnęłam nerwowo telefon z torebki i dzwoniłam jak oszalała, nie zważając w ogóle na strefę czasową.

-Odbierz do cholery!

-Marysia ty nic nie wiedziałaś?!- tak, kurwa! Mój chłopak zapomniał mnie poinformować o tym, że jest chory. Ja nawet nie wiem jak udało mu się to przede mną ukryć. Spędzaliśmy ze sobą wakacje, przyjechał na kilka dni do Rzeszowa i nawet słowem nie pisnął, że coś jest nie tak. Jest mi teraz tak cholernie wstyd przed Judytą, bo wyszłam na idiotkę. Telefon Amerykanina milczał jak zaklęty, a ja czułam z coraz szybciej zaczyna bić mi serce. Nie powinnam się tak denerwować, ale jak miałam tego nie robić?

-Masz może tu samochód?!- zaczynam myśleć impulsywnie. W głowie pojawia się myśl, by zapakować się samolotu i lecieć do Nowego Yorku. Nawet nie chcę być w jego skórze, gdy zobaczę i powiem co myślę na temat jego zachowania. To oczywiste, że musiało stać się coś złego, skoro nie odbiera ode mnie telefonów, ale nie przypuszczałam, że aż tak złego. Jako typowa kobieta mogłam myśleć, że mnie z kimś zdradził i nie miał na tyle odwagi, by ze mną rozmawiać. W najczarniejszych snach nie pomyślałabym, że może być chory. Kiedy uświadomiłam sobie, że mogę go stracić, rozpłakałam się z bezsilności, ale i strachu o niego. Chciałam się jak najszybciej przy nim znaleźć. Jestem wściekła, ale kocham go i muszę być teraz przy nim. Pewnie chciał mnie przed tym wszystkim ochronić, ale ja wcale nie jestem dzieckiem i nie trzeba się ze mną tak obchodzić.

-Mam. Chcesz żebym zawiozła cię do domu?- jak to dobrze, że blondynka nadal rozumie mnie bez słów. Zostawiłam na stoliku pieniądze i obie wyszłyśmy z kawiarni. Ja nie wiem jak ja wytłumaczę wszystko Iwonie. Ona też będzie na mnie wściekła za to, że nie mówiłam jej swoich problemach. Będę musiała to jakoś przeżyć.

-Nawet nie wiem jak źle czuję się z tym, że to ode mnie się tego dowiedziałaś. Kiedy powiedziałaś o tym, że masz problemy osobiste to byłam przekonana, że mówisz o chorobie Matta.- wyrzutu sumienia Maciejak były zupełnie nie na miejscu. Jestem jej wdzięczna za to, że dzięki niej wiem co się dzieje. W ramach wdzięczności ucałowałam jej policzek i wystrzeliłam z samochodu jak strzała. W domu Ignaczaków nikt nie rozumiał mojego rozmazanego makijażu i gorączkowego szukania walizki.

-Możesz powiedzieć co się dzieje?

-Jadę do Stanów, Matt jest chory.- dałam sobie na wstrzymanie z tłumaczeniem jej tego, że nie miałam z szatynem żadnego kontaktu. Dopiero kiedy oznajmiłam jej o swojej podróży uświadomiłam sobie, że zapomniałam o wizie, o bilecie. Z bezradności osunęłam się z płaczem po ścianie. Brunetka ukucnęła przy mnie i przytuliła do siebie. Na spokojnie wytłumaczyłam jej co się stało. Powiedziałam, że ostatnio Andersen się w ogóle do mnie nie odzywał. Zakończyłam na spotkaniu z Judytą i wiadomościach od niej. Iwona wskazywała na to, że to jeszcze nie musi być nic pewnego, ale niestety wszystko na to wskazywało. Nigdy bym na to nie wpadła, ale teraz wydaje się to możliwe.

-Nie możesz działać tak gwałtownie kochana, bo jesteś w ciąży i musisz myśleć o przede wszystkim o dziecku…- ja to wiem, ale nie zwalnia mnie to z tego, bym teraz przestała myśleć o swoim chłopaku…

~*~

Miało być wczoraj, ale nie wyszło... Coraz częściej mam wrażenie, że nic mi nie wychodzi... Uprzedzam, że zastanawiam się nad zawieszeniem wszystkich blogów, ale jeszcze jutro pojawi się VI na cieniu...

Pozdrawiam i do napisania ;***