15."to już jest koniec możemy iść, jesteśmy wolni bo nie ma już nic"

Elektryczne gitary- To już jest koniec

Z pomocą taksówkarza do odpowiedniego hotelu trafiłam bez większych problemów. Pani w recepcji udzieliła mi informacji na której kondygnacji znajdują się siatkarze przyjezdnej drużyny. Mimo że nie cierpię jeździć windą, to w tym momencie zdecydowałam się na taki środek transportu, bo pokoje siatkarzy z Częstochowy znajdowały się na trzecim piętrze. Może i nie dużo schodów było do pokonania, ale jakoś nie miałam na to siły i skoro można ułatwić sobie życie, to zamierzałam to właśnie teraz zrobić. Chyba za dużo filmów naoglądałam się z motywem zatrzaskującej się i stąd moja niechęć do tego typu lokomocji. Na całe szczęście teraz nic szczególnego się nie wydarzyło i po niecałej minucie podróży znalazłam się na wskazanym piętrze. Sęk w tym, że nie wiedziałam dokładnie w którym pokoju zatrzymał się Piotrek, a na korytarzu nie było nikogo, kogo mogłaby o to zapytać. Nie pozostawało mi zatem nic innego, jak tylko przejść korytarz, pukać od drzwi do drzwi i sprawdzać gdzie aktualnie znajduje się Nowakowski. Zapukałam do dwu pokoi i niestety jak do tej pory nie miałam szczęścia, bo najpierw otworzył mi drzwi trener zespołu spod Jasnej Góry, a potem jakiś niezidentyfikowany przeze mnie mężczyzna, którego widziałam pierwszy raz na oczy.

-Kurwa!- mówią, że to blondynki są jakieś nierozgarniete? Jestem brunetką, a dopiero teraz wpadłam na pomysł, by wyjąć komórkę i do Piotrka zadzwonić. Zanim znalazłam telefon w torbie, to moich uszu dobiegł podniesiony głos środkowego i Judyty. Wystarczyło teraz przejść dalej w głąb korytarza i uważnie nadstawić uszy, by zlokalizować pokój z którego wychodzą owe dźwięki. Pokój numer 122 był prawdopodobnie tym, którego szukałam. Stanęłam pod drzwiami i zanim do nich zapukałam, to zdążyłam wywnioskować czego, a raczej kogo dotyczy rozmowa. Coś mi się wydaje, że Judyta nie jest zachwycona tym, że tu przyszłam. Nie podoba jej się też to, że Piotrek tak chętnie na spotkanie przystał. Pewnie myśli, że przyjechałam z Moskwy, by odebrać jej chłopaka. W ogóle nie rozumiem tej dziewczyny i tak się zastanawiam jak my się w ogóle mogłyśmy przyjaźnić, skoro ona podejrzewa mnie o takie rzeczy. Tyle razy jej powtarzałam, że Piotr to tylko i wyłącznie mój przyjaciel i jeśli o mnie chodzi, to kibicuję jej z całych sił, by udało jej się ze środkowym. Ona jednak wydaje się być chyba głucha na moje słowa, bo nic sobie z nich nie robi i dalej odgrywa jakieś sceny zadrości. Czas sobie to wszystko wyjaśnić, bo kolejną rzeczą której nie znoszę obok jazdy windą to ta, kiedy się mnie o coś bezpodstawnie oskarża. Wzięłam głęboki oddech i zupakałam do drzwi. Po ich drugiej stronie pojawił się poddenerwowany Piotrek. Zaprosił mnie do środka i tak jakby wprowadził prosto w paszczę wściekłej Judyty.

-Przyjechała gwiazda z Moskwy i myśli, że wszystkich od razu poustawia po kątach! Masz swojego Rosjanina to mi i Piotrkowi daj spokój! Myślisz, że nie wiem, że chcesz nas rozdzielić?! Niby ci na nim nie zależy, ale jak się dowiedziałaś, że jesteśmy razem to zrobisz wszystko, by nas rozdzielić!- hola, hola. Ona się chyba ciut zapomina. To ja mogę powiedzieć, że od kiedy jest z Piotrkiem, to robi wszystko, by nasza przyjaźń się rozpadła. Opowiadała mu o mnie jakieś niestworzone historie, a ten zamiast porozmawiać ze mną to zaczął w nie wierzyć i odsunął się ode mnie. Jestem w stanie zrozumieć, że miłość często stawia się wyżej niż przyjaźń, bo ja dla miłości zrezygnowałam z całego dotychczasowego życia i wyjechałam do Rosji, ale z przyjaźni nie chciałam zrezygnować. Nie zapominać o przyjaciołach tylko dlatego, że w moim życiu pojawił się ukochany mężczyzna. Można powiedzieć, że to przyjaciele zrezygnowali ze mnie, bo nie mogli sobie poradzić z tym, że postawiłam na szali miłość i przyjaźń i, że to właśnie uczucie do Jurija wygrało tę rywalizację. Chociaż i to jest nie do końca prawda...

-Nie wiem Judyta ile razy mam ci jeszcze powtarzać, że mnie i Piotrka oprócz przyjaźni nic nie łączyło i łączyć nie będzie. Teraz, jakbyś nie zauważyła, nie łączy nas nawet przyjaźń. Nie przyjechałam tu po to, by się po raz kolejny kłócić, tylko właśnie po to, by się pogodzić. Nawet nie wiecie jak mi was brakuje. Może i odległość między nami jest kolosalna, ale są przecież telefony, jest Internet. Gdybyśmy tylko chcieli, na pewno dalibyśmy radę wszystko naprawić i utrzymać naszą przyjaźń.- może i przyjeżdżając do Polski nie byłam do końca pewna, że chcę się spotkać z Piotrkiem i Judytą, ale jak już spotkałam ich podczas meczu to coś we mnie pękło i postanowiłam to wszystko jakoś naprawić. Tyle razy w Moskwie miałam chęć, by do któregoś z nich zadzwonić i najzwyczajniej w świecie porozmawiać, ale zabrakło mi odwagi. Bałam się odrzucenia. Tyle się w moim życiu wydarzyło ostatnio... Nic dziwnego, że chcę mieć od czasu do czasu do kogo zadzwonić i najzwyczajniej w świecie wygadać się, a nawet wyżalić. Czy tak trudno zrozumieć, że przez ostatnie lata Piotrek był jedną z najważniejszych osób w moim życiu? To, że teraz jestem z Jurijem nie oznacza, że jego miałabym gdzieś i nie zwracała na niego uwagi. Oni mnie chyba w ogóle nie doceniali.

-Dziewczyny uspokójcie się! Wy obie nie rozumiecie, że obie jesteście dla mnie ważne, ale każda na swój sposób. To z tobą Marysiu spędziłem wiele wspaniałych chwil w życiu i zawsze mogłem na ciebie liczyć. Śmieli się ze mnie w szkole, że nie mam przyjaciela tylko przyjaciółkę. Potem dołączyłaś do nas ty Judyta. Tyle tylko, że ciebie pokochałem jak osobę, z którą mógłbym się związać na resztę życia, ale to nie znaczy, że teraz mam odtrącić od siebie Marysię. Między nami padło ich tak już wiele nie do końca przemyślanych słów i chyba czas najwyższy to naprawić.- zrobiło mi się nieco ciepłej wokół serca, kiedy usłyszałam takie słowa z ust Piotra. Po nich też miałam 100% pewność, że za tym wszystkim co działo się między mną i siatkarzem stała Judyta. Popatrzyłam na Maciejak i dostrzegłam na jej twarzy zakłopotanie i brak gruntu pod nogami. Nie wiem czemu, ale przypuszczam, że zaraz wytoczy tu takie działa, że wgniecie mnie w ziemię i poczuję się jak mała dziewczynka, która nie ma prawa żyć tak jak chce, bo inni wiedzą za nią lepiej.

-Nie widzisz Piotrek, że ona tak naprawdę ma nas gdzieś?! Przyjechała do nas, bo znudziło jej się luksusowe życie u boku jej faceta, ale pewnie za parę dni wróci do niego i zapomni o tobie, a ty będziesz przeżywał to na nowo. Chcesz tego?!- po jej słowach we mnie zawrzało. Nie będzie mnie oceniać!

-Nie masz prawa mówić o moim życiu w Rosji, bo gówno o nim wiesz! Nawet nie wiesz ile mnie kosztowało zaaklimatyzowanie się tam i walka z ojcem Jurija, który nie jest mi przychylny. Rzeczywiście iście sielankowe życie. A gdyby chciała posłuchać jeszcze o tym jak mi tam dobrze wszystko się układa to ci powiem, że byłam w ciąży i straciłam dziecko!- zaczęłam płakać. Piotrek podszedł do mnie i bez słowa mnie przytulił. Czułam się w jego ramionach tak dobrze i tak bezpiecznie. Niestety kątem oka widziałam jak twarz Judyty z każdą minutą nabiera na wściekłości.

-Kłamiesz! Perfidnie kłamiesz, bo chcesz Piotrka wziąć na litość. Jak widać ci się udało, ale nie pozwolę ci się panoszyć w naszym życiu! Wybieraj Piotrek! Albo ona albo ja!- tak strasznie zabaloły mnie słowa, kiedy blondynka oskarżyła mnie o kłamstwo. Tak samo czułam się wtedy, gdy oboje próbowali mi wmówić, że śmierć dziadka to moja wina. Postawiła sprawę tak, że nie pozostawało mi nic innego, jak tylko zabrać nogi za pas i znaleźć się jak najdalej stąd. Nie chciałam, by Piotrek musiał wybierać. Wybrałam za niego, bo wybiegłam z hotelu i szybko wyskrobałam do niego smsa, by nie kontaktował się ze mną jeśli to ma przynieść szczęście jego związkowi. Na jego miejscu poważnie zastanowiłabym się czy chcę z kimś, kto mi nie ufa i na każdym kroku podejrzewa o zdradę, założyć rodzinę, ale wybór należy do niego, ja nie mogę się wtrącać....

...nawet nie wiem jak wróciłam do mieszkania brata, ale wiem, że jedyna myśl jaka przyświecała mi głowie to ta, by jak najszybciej wrócić do Moskwy i znaleźć się blisko Jurija. Krzysiek nie był zachwycony, bo miałam posiedzieć dłużej, ale chyba dobrze wiedział, że jak się uprę to nie ma zmiłuj. W końcu coś musiałam po nim odziedzić. Przez Internet znalazłam lot do Moskwy i następnego dnia o 17 ruszać miałam w podróż powrotną do Moskwy. Brat obiecał dostarczyć mnie na lotnisko, więc przynajmniej to miałam z głowy. Nie tak sobie to wszystko wyobrażałam, ale ostatnio moje życie jest kompletnie nie przewidywalne i ciężko cokolwiek zaplanować, bo i tak wszystko wychodzi na opak...

Myślałam, że wracam do jednego z pewniejszych punktów w moim życiu, a okazało się, że czeka mnie przeprowadzka. Nie byłam zachwycona tym, że taka decyzja została podjęta bez rozmowy ze mną, ale jeszcze bardziej nie byłam zachwycona stanem w jakim cię wtedy zastałam...

Człowiek zmuszony do szybkiego działania jest w stanie zrobić wiele. Musiałem w dwa dni znaleźć dla mnie i Marysi jakiś kąt i przy dużej pomocy Aleksa, udało mi się to zrobić. Mieszkanie, które za chwile miałem wynająć, było położone na obrzeżach Moskwy, ale z doskonałym połączeniem komunikacyjnym. Chodziło mi przede wszystkim o to, by brunetka miała łatwy dostęp do uczelni. Ja wsiądę w samochód i jakoś pokonam trasę na halę, ale ona jakby miała tłuc się przez pół miasta autobusami, to mijałoby się to z calem. Mam przed sobą umowę wynajmu, którą za chwilę podpiszę i dostanę kluczę do tego mieszkania. Boję się tylko jak na to wszystko zareaguje Maria. Dzwoniła do mnie i ani słówkiem jej o tym nie wspomniałem. Zresztą, co ja bym jej miał powiedzieć? Nie mogę jej powiedzieć o tym czego się dowiedziałem, bo ona gotowa jest ode mnie odejść i wrócić do Polski, a tego już bym nie przeżył. Za dużo ostatnimi czasy straciłem, by tak łatwo narażać swój związek z nią na szwank.

-Mam nadzieję, że będzie się tu państwo dobrze mieszkać. Życzę powodzenia. Mi to mieszkanie nie przyniosło szczęścia, ale oby w waszym przypadku było inaczej.- mieszkanie wynająłem od Polaka, który przyjechał tu z Łodzi do pracy. Nie wypytywałem o szczegóły, ale z wczorajszej rozmowy wywnioskowałem, że zmuszony był opuścić z rodziną Rosję w trybie natychmiastowym. Kiedy dowiedział się, że moją narzeczoną jest Polka, to z miejsca zgodził się wynająć to mieszkanie, a w przyszłości obiecał prawo pierwokupu. O kupnie mieszkania nie mogłem decydować sam. Już starczy tych samodzielnych decyzji o wspólnej przyszłości. Wracając do tego Polaka, to w momencie kiedy opowiadał mi o swojej historii, poczułem nagły wstyd, że jest obywatelem tego kraju. Nigdy nie zamieniłbym możliwości reprezentowania go na najważniejszych siatkarskich imprezach, ale jak człowiek dowiaduje się w jaki sposób partia rządząca obchodzi się tu z ludźmi, to nie trudno o takie myślenie jak moje. I pomyśleć, że mój ojciec jest przedstawicielem tego aparatu ucisku. Chociaż nie, nasz kraj nie jest już państwem autorytarnym i policja rządowa nie jest porozstawiana wzdłuż ulic, ale mentalność niektórych obywateli zatrzymała się na czasach Lenina i Stalina. Tak ciężko być Rosjaninem z moim myśleniem, ale swoje niezmienne podejście do historii zawdzięczam Marii. To ona za każdym razem mówi mi, że nikt z nas nie jest odpowiedzialny za przeszłość, ale za przyszłość. Mogę zrobić wszystko, by dzięki mojej grze Rosja pięła się w światowych imprezach na sam szczyt, ale kart historii nie jestem w stanie wymazać. Niestety…

-Dziękuję panu bardzo. A jeśli chodzi o kupno mieszkania, to dam panu znać, gdy porozmawiam z narzeczoną.- nie powiem, żebym nie rozważał takiej opcji. Nie wiem oczywiście jak potoczy się moja kariera i czy w przyszłości nie będzie zmuszeni opuścić Moskwy, ale zawsze jakiś pewny punkt odniesienia w życiu dobrze jest mieć.

-Żegnam panów. Do zobaczenia.- pożegnaliśmy się z właścicielem mieszkania i kiedy zamknęły się za nim drzwi, to ja poczułem się jak właściciel tego miejsca. Wróciłem do Loszy, który już żłopał piwo znalezione przez niego w lodówce. Dołączyłem się do niego i oboje siedząc na kanapie, popijaliśmy piwo. Mój problem polega na tym, że mam słabą głowę i zawsze przy nim wysiadam. Tak było też i tym razem. Nie wiadomo kiedy przyjaciel znalazł się w sklepie i przyniósł zapas na dzisiejszy wieczór. Nie przewidziałem tego, że Marysia postanowi skrócić swój pobyt w Polsce. Splatałem trzy po trzy, kiedy Aleks próbował dogadać się z moją dziewczyną. Ja nie byłem w stanie zrobić. Okazało się, że Marysia w kilka chwil znalazła się pod drzwiami mieszkania i zdziwiona żądała ode mnie wyjaśnień. Gdybym był na jej miejscu, to pewnie oczekiwałbym tego samego.

-Od dziś będziemy mieszkać tu ko…chanie.- do mojego nędznego oblicza dołożyłem jeszcze pijacką czkawkę. W normalnej sytuacji wyglądałbym komicznie, ale wcale nie było nam do śmiechu…

Kłamałem Ci w żywe oczy, kiedy pytałaś o to dlaczego tak nagle musieliśmy zmienić miejsce zamieszkania. Powiedziałem, że to miała być niespodzianka, że musimy zacząć wszystko od nowa i całkowicie na własny rachunek. Uwierzyłaś i pewnie ucieszyłaś się, że wreszcie nie będziesz musiała patrzeć na mojego ojca. Nie rozumiałaś tylko dlaczego mama zdecydowała się od niego wyprowadzić…

~*~

Witam! Nie było mnie tu długo, ale teraz powinnam być już raz w tygodniu. Mam też nadzieję, że podczas ferii choć trochę nadgonię i napiszę sobie trochę materiału na zapas. Trzymajcie za mnie kciuki i życzcie mi udanych ferii, bo chcę zrobić wszystko, by właśnie takie były :D

Pozdrawiam i do napisania ;***